In memoriam
Geliefd clubman Piet Hein Havik is overleden

Op  24 april 2025 is Piet Hein Havik op 78-jarige leeftijd overleden aan hartfalen. Met zijn overlijden verliest KZ iemand in wiens leven de club circa 60 jaar lang een bijzonder belangrijke plaats heeft ingenomen. Een ouderwets toegewijde vrijwilliger met passie voor de vereniging, zoals je ze niet vaak meer tegenkomt. Al 45 jaar geleden werd hij benoemd tot Lid van Verdienste en 35 jaar geleden werd hij Erelid. Maar ook die laatste 35 jaar bleef hij volop actief als vrijwilliger. Velen kennen Piet Hein de laatste jaren vooral als redacteur van onze website en teammanager van de selectie. Maar in die 60 jaar heeft hij vrijwel elke denkbare vrijwilligersfunctie vervuld. Van 1981 tot 1987 was hij voorzitter van de club en initiatiefnemer voor de uitbreiding van kantine Ons Stekkie met onder andere een bestuurskamer. Als geheelonthouder was hij in de jaren 70 de eerste KZ-er met een horecadiploma waardoor wij onze kantine mochten exploiteren en hij zelf veel bardiensten draaide. Maar hij was onder andere ook lid van de senioren TC, redacteur van het (papieren) clubblad, algemeen bestuurslid, voorzitter van de jeugdcommissie, cabaretier, begeleider van jeugdkampen in Vierhouten, Denemarken-ganger, scheidsrechter(s begeleider), jeugdtrainer, seniorentrainer, bestuursadviseur en ‘ballenkoning’. 

Met een dergelijke staat van dienst binnen de club was het dan ook bijna logisch dat hij als schrijver een belangrijke rol speelde bij het maken van het onvolprezen jubileumboek dat in 2010 bij ons 100-jarig jubileum verscheen. Piet Hein beheerde het clubarchief, dat nog steeds voor een groot deel bij hem thuis staat en we kunnen met recht zeggen dat hij een clubhistoricus was. Voor een vraag over de geschiedenis van KZ was je bij hem aan het juiste adres. 

Dat veel mensen bij de club zich Piet Hein zullen herinneren als teammanager van de selectie is logisch. Hij maakte onderdeel uit van de groep die de grote successen beleefde, zorgde ervoor dat iedereen zich kon focussen op het korfballen, was een onmisbare schakel in de topsportomgeving. Trainers kwamen en gingen, spelers kwamen en gingen, maar Piet Hein was altijd de stabiele basis. Iemand die het overzicht had en de hele groep bij de les hield. Nieuwe spelers zette hij op scherp met de bekende woorden: ‘Ik moet even ernstig met je spreken, want zo kan het niet langer en zeker niet de laatste tijd’. Na deze aankondiging – waarmee hij menig speler de stuipen op het lijf heeft gejaagd – volgde altijd een zachte boodschap of simpelweg de vraag ‘heb je het naar je zin hier?‘.

Als de selectie op winterdagen een verre reis maakte voor een uitwedstrijd, nam Piet Hein de dekens mee in de achterbak. Je zou stil komen te staan langs de weg. Dan kon je maar beter goed voorbereid zijn. Piet Hein was zo’n beetje overal op voorbereid: gebroken veters, haperende schotklokken, fysiotherapeuten zonder tape, wisselspelers met een hongerklop. Je kunt het zo gek niet bedenken. En als hij iedereen dan optimaal zag presteren, dan genoot Piet Hein veelal in stilte en op de achtergrond. Hoewel, de oplettende kijker heeft hem ook de laatste jaren nog weleens een dansje zien wagen. De rumba of een chachacha, net waar de muziek om vroeg. Zelfs de silent disco tijdens het teamweekend in coronatijd ging hij niet uit de weg.

Piet Hein deelde met liefde de inzichten uit zijn eigen leven met je. Bijvoorbeeld dat je periodes van somberte kunt zien als overdrijvende wolken. ‘Het gaat vanzelf weer over’, vertelde hij je dan. Veel mensen zullen Piet Heins uitleg hebben gehad over de werking van het bioritme. Of hij vertelde over een persoonlijke ervaring met de alternatieve geneeskunde of een stilte retraite. Sommigen noemden het ‘zweverig’, maar zijn grote interesse in spiritualiteit en de onverklaarbare fenomenen in het leven maakte Piet Hein een geliefd gesprekspartner. Bovendien was hij zeer bereid KZ-ers ook buiten het korfbal te helpen, je kon altijd  bij hem terecht.

Wat voor KZ-ers minder zichtbaar was, is dat Piet Hein ook buiten de vereniging veel vrijwilligerswerk deed. Zo gaf hij zo’n 20 jaar taalles aan nieuwkomers en ondersteunde hij deze mensen met raad en daad, zoals het invullen van papieren. Via VluchtelingenWerk hielp hij zijn ‘taalcliënten’ – zoals hij ze liefkozend noemde – ook aan huisraad. Meubilair, potten en pannen, servieswerk, hij verzamelde het allemaal in zijn schuur, zodat er later iemand mee geholpen kon worden.

Piet Hein was een man met visie. Een man met ideeën die hij ook wist te realiseren. Zonder zijn inbreng was onze buitenaccommodatie niet zo mooi ingericht geweest als dat deze nu is, zonder zijn inbreng was de kwaliteit van onze organisatie niet al jarenlang zo goed en ook zijn inbreng bij de totstandkoming van het topsportcentrum De Koog met daarin onze kantine en overige ruimtes mag niet onderschat worden. Hij was trots op de accommodatie, al was het hem een grote ergernis dat de architect zijn advies om meer vrouwen- dan mannentoiletten te maken negeerde. ‘Architecten zijn een bijzonder soort mensen’, zei hij dan.

Piet Heins inzet bleef niet beperkt tot alleen KZ. Als voorzitter van de stichting die ons sportpark beheert, zorgde hij er ook voor dat de velden van KFC (en KZ) decennialang optimaal werden onderhouden en gemoderniseerd. Hij onderhield namens KZ goede contacten met andere korfbalverenigingen, met KFC en met de gemeente. Dat Piet Hein de “gave van het woord” had -schriftelijk en mondeling – speelde daar een belangrijke rol in. Hij schreef niet alleen mooie stukken op de website en vroeger in het clubblad, hij kon ook mensen mondeling overtuigen van zijn standpunt of zijn visie. Met die kwaliteiten heeft hij menig ambtenaar en wethouder weten te bewegen om te investeren in ons sportpark of topsportcentrum. Omdat hij ook goed kon luisteren, was hij heel prettig in de persoonlijke contacten met heel veel KZ-ers, jong en oud. Het was geen verrassing dat hij als vaste barman op de donderdagavond ook al snel een bijzonder gewaarde gastheer voor de badmintonners (onze buren in de sporthal) was. Ze kwamen na hun training graag bij Piet Hein een drankje en wat frituurhapjes halen.

Omdat Piet Hein zo’n lange historie binnen de vereniging meedraagt, werd hij door velen ook wel gezien als cultuurbewaker. Hij stond pal voor het respect voor vrijwilligers en de beschaafde manier waarop we met elkaar omgaan binnen de club. Als iemand die daarvan niet op de hoogte was zich afwijkend gedroeg, dan was de kans groot dat Piet Hein die nieuwkomer even apart nam en vertelde “zo doen we dat niet bij KZ”. En dan kreeg iemand gewoon een nieuwe kans om het beter te doen. Want zo was Piet Hein. Groot voorstander van een leven lang blijven leren en nieuwe kennis opdoen. Met de verengelsing van de taal – door hem ook wel ‘de Engelse ziekte’ genoemd - kon hij niet zo veel, maar hij wilde graag horen welke synoniemen de jeugd gebruikt voor woorden als ‘wonderlijk’, ‘voorts’ of ‘desalniettemin’. Nu zal die modernisering van de taal in websitestukjes vanzelf ontstaan en Piet Hein zal dit ongetwijfeld toejuichen. Maar voor ons zal het nog een hele tijd onwennig zijn om onder stukjes niet de vertrouwde afzender ‘PH’ te lezen. 

Het overlijden van Piet Hein laat een leegte achter. Een leegte die niet makkelijk te vullen zal zijn. Er breekt een tijd aan waarin we allemaal beter voor elkaar en de club moeten gaan zorgen. Want Piet Hein zorgde voor alles en iedereen. 

 
We wensen zijn vrouw Janneke, zoon Gijs, dochter Rosalie en haar gezin veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies. 

Namens de club, 

Lisa van Tongeren en Alfred Ankum

 
Details over de uitvaartplechtigheid worden op een later moment op deze website bekend gemaakt.